Głęboko w gardle/film/G%C5%82%C4%99boko+w+gardle-2005-1770862005
pressbook
Inne
O FILMIE
Gdy w czerwcu 1972 roku wyszła na jaw informacja o włamaniu do siedziby Komitetu Wyborczego Partii Demokratów – Watergate, gazety zaledwie wspomniały o tym incydencie. Oczy wszystkich zwrócone były na obskurne kino na Manhattanie, w którym od kilku dni pokazywano z pozoru przeciętny film erotyczny. Obraz „Deep Throat” („Głębokie gardło”) kosztował jedynie 25 000 dolarów, ale dzięki kontrowersjom, które błyskawicznie wzbudził, zarobił ponad 600 milionów dolarów. Na jego premierze w Los Angeles pojawiła się hollywoodzka śmietanka, ciekawa niespodziewanej konkurencji: Mike Nichols, Woody Allen, Jack Valenti, Warren Beatty i Shirley MacLaine. Jak to możliwe, że niskobudżetowy film pornograficzny stał się najbardziej dochodowym obrazem w historii kina, a przy tym rozpętał w Stanach Zjednoczonych prawdziwą burzę medialną i społeczną, której efekty wyczuwalne są do dziś? Po ponad 30 latach od tych pamiętnych zdarzeń nowy, pełnometrażowy dokument studia Imagine Entertainment i HBO Documentary Films - GŁĘBOKO W GARDLE – ukazuje przepaść, jaka dzieliła skromne zamierzenia twórców „Deep Throat” oraz kulturową spuściznę ich dzieła. Laureat Oscara za „Piękny umysł”, producent Brian Grazer przedstawia kulisy powstania filmu, który, po publikacji pierwszego numeru „Playboya” w 1953 i raportu Kinseya w 1963 roku, dał Amerykanom kolejną ważną lekcję wychowania seksualnego. Reżyserzy GŁĘBOKO W GARDLE - Fenton Bailey i Randy Barbato, są cenionymi obserwatorami paradoksów kultury masowej (czego dowodem są ich poprzednie dokumenty „The Eyes of Tammy Faye”i „Monica in Black and White”). Nic więc dziwnego, że zainteresował ich film, na który nałożono zakaz publicznej prezentacji (w uzasadnieniu decyzji sędzia nazwał go „szczytem dekadencji”), przez co kupno biletu stało się aktem obywatelskiego sprzeciwu, ba – czynem rewolucyjnym! O fenomenie „Głębokiego gardła” opowiedzą wielkie osobowości (i osobliwości) szołbiznesu, w tym jego twórcy: reżyser Gerard Damiano (vel Jerry Gerard) i największe „odkrycie” filmu – Harry Reems, który z asystenta operatora nagle stał się odtwórcą głównej roli. Dzięki licznym materiałom archiwalnym poznamy dziwne koleje losu Lindy Lovelace , niekwestionowanej gwiazdy filmu i jego licznych kontynuacji. Za komentarz do zamieszania, jakie obraz Damiano wywołał w latach 70-ych, posłużą opinie cenionych pisarzy, filmowców i zarazem ideologów rewolucji seksualnej tej epoki – Alana Derschovitza, Gore’a Vidala, Johna Watersa i Hugh Hefnera. Narratorem opowieści jest Dennis Hopper - legenda aktorstwa i autor innego „wywrotowego” dzieła kina amerykańskiego – „Swobodnego jeźdźcy”. FILMOWI PRZYZNANO W USA NAJWYŻSZĄ KATEGORIĘ WIEKOWĄ.
OPINIE KRYTYKI
„Film Bailey’a i Barbato to kopalnia wiedzy o absurdach amerykańskiej kultury, poparta nazwiskami najważniejszych jej krytyków” – John Hart, NEWSDAY „Wnikliwy, a przy tym bardzo zabawny dokument” – Lou Lumerick, NEW YORK POST „Skutecznie przekonuje, że „Głebokie gardło” był jedną z pierwszych bitew wojny kulturowej, która trwa do dziś” – Kirk Honycutt, HOLLYWOOD REPORTER „Lekcja historii, która podważa wiele przesądów.” – Colin Covert, MINNEAPOLIS STAR TRIBUNE
KULISY PRODUKCJI
Laureat Oscara, producent Brian Grazer, przyznaje, że jego pierwsze spotkanie z „Głębokie gardło” było dość nietypowe. Dowiedział się o nim od jednej z najszczerszych i najbliższych mu osób, jego babci Sonii. „Po premierze filmu w 1972 roku, odwiedziła nas i powiedziała, że wraz z dziadkiem odstali swoje, aby wreszcie zobaczyć „ten” film. Zapytana o tytuł, odparła, że było to „Głębokie gardło”. Dopiero po jakimś czasie dowiedziałem się, że chodziło o pierwszy film pornograficzny, który trafił do szerokiej dystrybucji. O jego wielkiej popularności zadecydowały wzmianki o nim w programach telewizyjnych takich gwiazd jak Bob Hope i Johnny Carson. Dzięki nim setki osób, a pośród nich moja babcia Sonia, nie czuło wstydu, aby w biały dzień ustawić się w kolejce przed kinami grającymi ‘Głebokie gardło’.” Grazer po raz kolejny zetknął się z „gorącym” dziełem Gerarda Damiano jako dwudziestolatek. Tym razem udało mu się wreszcie zobaczyć je na przyjęciu kolegi, z którym pracował w studiu Warner Bros: „W samym środku imprezy gospodarz włączył projektor, a naszym oczom ukazało się „Głębokie gardło”. Ponownie przekonałem się, jakim fenomenem kulturowym był ten film”. Wiele lat później producentowi wielokrotnie nagradzanych przebojów kasowych, takich jak „Apollo 13”, „Piękny umysł” i „8 mila”, zaproponowano nakręcenie filmu o życiu Lindy Lovelace – aktorki, która wielką sławę zawdzięcza właśnie roli w klasyku kina dla dorosłych. Grazer odrzucił wtedy ten projekt, ale ponownie zainteresowała go odpowiedź na pytanie, co doprowadziło do tak nagłego rozkwitu pornografii w kulturze masowej. Jak zaznacza producent: „Nie chodziło jedynie o popularność obrazu, ale o skalę, na jaką przekroczono granice, narzucone społeczeństwu na długo przed rewolucją seksualną. Interesowało mnie również, w jaki sposób „Głębokie gardło” przyczyniło się do zmian, którym podlegała kultura popularna do 2005 roku.” Grazera szczególnie interesował przełom, który dokonał się na styku polityki, sztuki, mody i prawa. „Film dał początek swoistej reakcji łańcuchowej, bo każdy wzrost frekwencji i zainteresowania mediów powodował odzew ze strony polityków i prawników, dążących do zakazania jego dystrybucji. Walka o wolność słowa, którą de facto stała się obrona „Głębokiego gardła”, była jednym z najważniejszych powodów powstania dokumentu „Głęboko w gardle”. Sheila Nevins, prezes HBO Documentary, której projekty zebrały 13 wyróżnień Akademii Filmowej, wspomina, że jej wspomnienia z 1972 roku nie były nadzwyczajne: „Nie byłam specjalnie zszokowana. Moim pierwszym wrażeniem było: wiele hałasu o nic”. Gdy Brian Grazer trafił do niej z projektem dokumentu o tym wydarzeniu, była jednak pod wielkim wrażeniem jego entuzjazmu: „Zaraził mnie ciekawością, co kryło się za tym ogólnokrajowym szaleństwem. Słusznie wyczuwał, że film obnażył tradycję omijania drażliwych tematów. Rolą dokumentów jest przecież ukazywanie takich zjawisk, często z zupełnie nowej perspektywy.” Nevins przyznaje, że „Głęboko w gardle” miało pokazać mechanizm, według którego pewne środki ekspresji stają się celem publicznych ataków. „Brian Grazer przekonująco opowiadał o podobieństwach między Ameryką w 1972 i 2005 roku”. Producentka podkreśla także historyczne tło tego fenomenu. „Wystarczy powrócić do literatury XV-wiecznej, choćby „Opowieści kanterberyjskich” Chaucera, studiować dzieła Szekspira czy freski z Pompei, aby zobaczyć, że erotyka nie uległa wielkim zmianom. Z jakiegoś jednak powodu 30 lat temu wolność seksualna była tłamszona i warto było o tym opowiedzieć. ‘Głębokie gardło’ nie było wielkim dziełem, ale miało przecież prawo zaistnieć w państwie demokratycznym.” Jeszcze przed spotkaniem z Nevins, Grazer rozpoczął poszukiwania filmowców, którzy poradziliby sobie z ukazaniem licznych wątków skandalu, wywołanego przez „Głębokie gardło”. Na szczycie jego listy znaleźli się Fenton Bailey i Randy Barbato, często nagradzani (nominacja do Nagrody Jury w Sundance, Independent Spirit Award) twórcy dokumentów, cenionych również za walory rozrywkowe. Producent tłumaczy, że po obejrzeniu ich najsławniejszych dzieł – „The Eyes of Tammy Faye” i „Monica in Black and White” był pełen podziwu dla ich dbałości o autentyczność przedstawionych materiałów, ale także o ich atrakcyjność, wręcz „soczystość”, co rzadko udaje się połączyć w dokumencie. W dorobku Baileya i Barbato szczególną uwagę Grazera zwrócił 6-godzinny serial nakręcony dla Channel 4 – „Pornography: The Secret History of Civilization”. Okazało się, że analiza różnych typów seksualności i ich, nie zawsze przychylnej, recepcji przez otoczenie, miała wiele wspólnego z awanturą, która wybuchła w 1972 roku. Współpraca Sheili Nevins z reżyserami datuje się od emisji „Shock Video” w kanale HBO (zdobył nominację do nagrody CableAce) i obejmuje również projekty „Monica in Black and White” oraz uhonorowanego Emmy „Party Monster”. Opowieść Fentona Bailey o pracy nad „Głęboko w gardle” utrzymana jest w typowym dla reżysera i jego filmów sardonicznym stylu: „Kilka lat temu na festiwalu w Sundance krążyła plotka o planach nakręcenia biografii Lindy Lovelace. Poinformowaliśmy Briana Grazera i Imagine, że byliśmy zainteresowani tym projektem. Nie zniechęciło nas nawet to, że jego realizacja nie doszła do skutku. Kiedy Grazer postanowił nakręcić dokument, wzięliśmy udział w swoistym konkursie piękności wśród dokumentalistów, który na szczęście wygraliśmy”. Pierwsze spotkanie Fentona i Baileya z „Głębokim gardłem” znacznie różniło się od doświadczeń producentów. Seans miał miejsce w okresie...świąt Bożego Narodzenia. „Wraz z naszymi gośćmi postanowiliśmy zrobić to samo, co robili ludzie w latach 70. Włączyliśmy zatem kasetę i duch świąt wyparował. Sam reżyser, Jerry Damiano, przyznaje, że film nie należy do najlepszych – zdjęciom brakuje ostrości, montaż i aktorstwo pozostawiają wiele do życzenia”. Trudno jednak nie było zauważyć przyczyn tak wielkiego sukcesu. Bailey zauważa: „Historię przedstawioną w filmie można uznać za feministyczną, opowiada przecież o kobiecie szukającej spełnienia. Jest wyraźny początek, środek i koniec. Popularność można przypisać nie tyle ostrym scenom erotycznym, co dużej dawce komedii – „Głębokie gardło” reklamowano przecież jako „komedię o seksie”. Dzięki temu widzowie po raz pierwszy poczuli, że wolno im obejrzeć taki film i rozmawiać o seksie oralnym czy innych praktykach w nim ukazanych.” Popularność obrazu, który powstał przy tak skromnym budżecie i ambicjach twórców, zdziwi zapewne każdego, kto nie był świadkiem rewolucji seksualnej, przypadającej na okres po wojnie wietnamskiej. Przed pojawieniem się na szerokim ekranie, filmy erotyczne można było oglądać jedynie w podejrzanych lokalach i nie do końca oficjalnie działających salach projekcyjnych. Gerard „Jerry” Damiano był już doświadczonym twórcą kina spod znaku X, gdy znalazł aktorkę o sugestywnym pseudonimie Linda Lovelace i obsadził ją w swoim najnowszym dziele. Lovelace pochodziła z przedmieść Long Island i chciała zostać stewardessą zanim odkryła w sobie talent do fellatia. Damiano dokonał tego odkrycia już po rozpoczęciu zdjęć. Postanowił poprowadzić historię w taki sposób, aby umożliwić swojej gwieździe zaprezentowanie całemu światu wyjątkowych zdolności. Sponsorzy komedii, napisanej przez Damiano w tydzień, nie mieli zastrzeżeń do budżetu – 25 000 dolarów. Zdjęcia kręcono przez 6 dni w styczniu 1972 roku na Florydzie. Partnerem Lovelace był asystent operatora, pochodzący z Nowego Jorku aktor marzący o szekspirowskich rolach Harry Reems (vel Herbert Streicher). Przygoda z pornografią miała mu przynieść pieniądze, pomóc zdobyć doświadczenie i znajomości. Obecnie przemysł pornograficzny jest powszechnie uznawany za „bagno”, lecz w latach 70 wymieniano go jednym tchem z prężnie działającymi ruchami wyzwolenia kobiet, mniejszości seksualnych i etnicznych oraz innymi grupami stawiającymi opór władzy. Niektórzy, decydując się na taką pracę, szukali sławy, niezależności albo okazji do eksperymentów, co charakteryzowało także całą kulturę masową tej dekady. Uważano również, że doświadczenie zdobyte w przemyśle pornograficznym, mogło zaowocować propozycjami ról w kinie głównego nurtu (świadczyć o tym mogą późniejsze kariery kilku ważnych filmowców, którymi niestety nie mogą się pochwalić twórcy „Głębokiego gardła”). Recenzje w poważnych pismach takich jak Variety czy The New York Times, wzmianki w programach telewizyjnych i zainteresowanie filmem śmietanki towarzyskiej, uczyniły z „Głębokiego gardła” coś więcej niż szlagier. Film trafił na celownik polityków, dążących do oczyszczenia brudu, który zalał Amerykę w latach 80. i 90. Do sądów wpłynęły wnioski, mające na celu ograniczenie dystrybucji tego tytułu, ale także działalności całego przemysłu pornograficznego. Dystrybutorom i operatorom kin wyświetlającym „Głębokie gardło” postawiono szereg zarzutów. Chcąc zastraszyć potencjalnych naśladowców, prokuratorzy federalni postanowili przykładnie ukarać Harry’ego Reemsa za rozpowszechnianie materiałów o nieprzyzwoitym charakterze na terenie kilku stanów (co jest o tyle absurdalne, że aktor zarobił na całym przedsięwzięciu 250 dolarów i trudno przypisać mu odpowiedzialność za treść i dystrybucję filmu). Protest grup broniących praw obywatelskich oraz gwiazd Hollywood, takich jak Warren Beaty i Jack Nicholson, po ogłoszeniu wyroku skazującego Reemsa w 1976 roku, doprowadził do unieważnienia decyzji sądu. Randy Barbato podkreśla, że reakcje kręgów konserwatywnych tylko wzmogły popularność filmu: „Żadnemu filmowi pornograficznemu nie udało się wcześniej zainteresować masową publiczność, a ten trafił na pierwsze strony gazet. Świetny tytuł też miał w tym swój udział”. Bailey tak tłumaczy fenomen „Głębokiego gardła”: „Żyjemy obecnie w świecie nasyconym seksem, ciągle posługujemy się nim w reklamie. Nikt o tym jednak nie mówi, jest to temat tabu. Podobnie jak przy pracy nad poprzednimi filmami, chcieliśmy nakręcić „Głęboko w gardle”, aby znaleźć odpowiedzi na nurtujące nas pytania. Nawet jeśli zadanie okazuje się zbyt trudne, samo wyzwanie jest źródłem wielkiej satysfakcji”.
GŁĘBOKO W ARCHIWUM
Najważniejszą częścią przygotowań do kręcenia filmu było znalezienie odpowiednich rozmówców (było ich w końcu blisko 100) oraz przeczesanie rozsianych po całych Stanach archiwów w poszukiwaniu materiałów na temat „Głębokiego gardła”. Grazer chwali Baileya i Barbato za taki dobór źródeł, który gwarantuje zainteresowanie publiczności: „Udało im się namówić takich „fachowców” jak Gore’a Vidala, Normana Mailera, Camille Paglia, Johna Watersa czy Ericka Jonga na wypowiedzi przed kamerą, które idealnie połączono z materiałami archiwalnymi. Dzięki temu „Głęboko w gardle” jest nie tylko wnikliwym dokumentem, ale też świetną rozrywką”. „Nagraliśmy ponad 800 godzin wywiadów”, wyjaśnia Barbato. „Skonstruowanie z nich pełnej historii zajęło nam blisko rok. To nietypowy dokument – opowiada o 3 ważnych postaciach, a sam film staje się czwartym. Staraliśmy się połączyć kilka wątków, m.in. kulisy interwencji agentów federalnych i udział mafii w całym przedsięwzięciu. Poświęciliśmy wiele nocy na zbudowanie z nich jednolitej całości.” W trakcie prac nad „Głęboko w gardle” okazało się, że Amerykę pochłonęła kolejna debata na tematy poruszone w filmie, czyli swoboda wypowiedzi artystycznej, definicja nieprzyzwoitości i odpowiedzialności. Nie bez znaczenia była niekończąca się kampania prezydencka, która, ku niezadowoleniu samych polityków, naświetliła kwestie moralne w programach partii Demokratów i Republikanów. Randy Barbato zaznacza jednak, że jego zamiarem nie było nakręcenie ostentacyjnie politycznego filmu. „Dopiero rozwój sytuacji w kraju sprawił, że zauważyliśmy dodatkowe znaczenia tematu, który poruszyliśmy. Zaważyło to na etapie post-produkcji i ostatecznej formie filmu”. Fenton Bailey wspomina: „Spodziewaliśmy się, że naszym rozmówcom łatwiej przyjdzie podzielić się swoimi doświadczeniami. Choć dotykamy sytuacji sprzed 30 lat, czuliśmy się tak, jakbyśmy kręcili dokument historyczny. Musieliśmy zastosować środki, zwykle używane przy studiowaniu starożytnych cywilizacji. Przypominało to wydobywanie prawdy o ludziach żyjących tysiące lat temu. Wiele osób, które przyłożyło się w jakiś sposób do powstania „Głębokiego gardła” po prostu nie chciało z nami rozmawiać, co, jak się potem okazało, nie było przypadkowe. Każdy znał film i słyszał o Lindzie Lovelace, ale prawdziwa historia pozostawała tajemnicą”. Jednym z największych sekretów „Głębokiego gardła” są losy 600 milionów dolarów dochodu, który przyniosła dystrybucja filmu. Przy finansowym wsparciu osób powiązanych ze światem przestępczym, obraz nie trafił do tradycyjnej dystrybucji, kontrolowanej przez hollywoodzkie studia. Był dostarczany do kin przez kurierów, którzy następnie zgłaszali się po zyski z wynajmu kopii. Nic zatem dziwnego, że brak jakichkolwiek rachunków na przepływ gotówki. Pewne jest natomiast, że ani cent nie trafił do reżysera ani któregokolwiek członka ekipy „Głębokiego gardła”. Olbrzymi sukces kasowy skromnego filmu pornograficznego podsumowuje Sheila Nevins: „Tak już jest, że gdy komuś zależy na udowodnieniu czegoś światu, wkrótce staje się ofiarą swoich ambicji”. Producenci nie kryją, że analogie między obiema epokami dodają „Głęboko w gardle” aktualności, a losy twórców przeboju lat 70. mogą służyć za przestrogę dla młodych widzów, którzy dopiero odnajdują swoje miejsce we współczesnej kulturze. Optymizm Sheili Nevins co do przyszłości ich projektu wiąże się z rosnącym zainteresowaniem publiczności dokumentem. Widzowie chcą, według niej, zgłębiać prawdę o świecie, nawet jeśli ma się okazać względną: „Programy w stylu ‘reality show’, które przyczyniły się do tego przełomu, najczęściej ukazują ludzi w sztucznych sytuacjach. Dokument ma natomiast skupić się na prawdziwych doświadczeniach osób, nie musi koniecznie zmieniać naszego stosunku do jakiegoś tematu, ale może zaproponować inne spojrzenie”. Prezes HBO Documentary uważa, że w świecie, w którym kłamstwa serwowane są jak ewangelia, poszukiwanie prawdy staje się coraz powszechniejsze i sprzyja popularności dokumentu”. Barbato nie jest do końca przekonany, co stanowi najważniejszy temat jego filmu: „Może jest nim ‘Głębokie gardło’, być może opowiadamy po prostu o seksualnie dysfunkcjonalnym społeczeństwie. Po części mówimy o polityce, która wszystko korumpuje. Myślę, że udało nam się uchwycić moment, w którym seks stał się produktem, co dziś okazuje się być normą”. Fenton Bailey pragnie, aby widzów zainteresował fragment historii kina oraz element kultury, który odtąd został zepchnięty na margines: „Naszym zadaniem jako filmowców było ukazanie go jak największej liczbie odbiorów, mamy nadzieję, że każdy o nim usłyszy.”
TWÓRCY
RANDY BARBATO i FENTON BAILEY (Reżyseria, scenariusz i produkcja): 2005 – Głęboko w gardle (Inside Deep Throat) 2004 – Hidden Fuhrer: Debating the Enigma of Hitler’s Sexuality 2003 – Dark Roots: The Unauthorized Anna Nicole 2003 – Party Monster (film fabularny) 2002 – Monica in Black and White 2002 – Shock Video 2002: America Undercover 2001 – Out of the Closet, Off the Screen: The Life of William Haines 2000 – 101 Rent Boys 2000 – The Eyes of Tammy Faye 1998 – Party Monster (dok.) BRIAN GRAZER (Produkcja) 2005 – Cinderella Man 2005 – Głęboko w gardle (Inside Deep Throat) 2003 – Zaginione (The Missing) 2003 – Kot (The Cat in the Hat) 2003 – Okrucieństwo nie do przyjęcia (Intolerable Cruelty) 2002 – 8 mila (8mile) 2001 – Piekny umysł (A Beautiful Mind) 2001 – 24 godziny (24, TV) 2001 – Grinch: Świąt nie będzie (How the Grinch Stole Christmas) 2000 – Gruby i chudszy 2 (Nutty Professor2: The Klumps) 1999 – Wielka heca Bowfingera (Bowfinger) 1998 – Psychol (Psycho) 1998 – Kod Merkury (Mercury Rising) 1997 - Kłamca, kłamca (Liar, Liar) 1996 – Sierżant Bilko (Sgt. Bilko) 1995 – Apollo 13 1994 – Moja dziewczyna 2 (My Girl 2) 1992 – Boomerang 1992 – Za horyzontem (Far and Away) 1991 – Moja dziewczyna (My Girl) 1991 – Ognisty podmuch (Backdraft) 1991 – The Doors 1990 – Gliniarz z przedszkola (Kindergarten Cop) 1989 – Spokojnie, tatuśku (Parenthood) 1985 – Szpiedzy tacy jak my (Spies Like Us) 1984 – Splash! 1982 – Nocna zmiana SHEILA NEVINS (Produkcja) 2005 – Głęboko w gardle (Inside Deep Throat) 2003 – Chernobyl Heart 2001 – Sunday Morning 2000 – Big Mama 1999 – King Gimp 1998 – The Personals 1995 – One Survivor Remembers 1993 – I Am a Promise 1992 – Educating Peter 1989 – Common Threads: Stories from The Quilt 1988 – You Don’t Have to Die DENNIS HOPPER (Narrator): 2005 – Land of The Dead 2005 – Głęboko w gardle (Inside Deep Throat) 2001 – 24 godziny (24, TV) 2001 - Synowie mafii (Knockaround Guys) 2000 – Jazon i Argonauci (Jason and the Argonauts) 1999 – Syn Jezusa (Jesus’ Son) 1999 – Ed TV 1996 – Basquiat – taniec ze śmiercią 1995 – Wodny świat (Waterworld) 1994 – Speed: Niebezpieczna prędkość (Speed) 1993 – Prawdziwy romans (True Romance) 1993 – Super Mario Bros. 1992 – Red Rock West 1991 – Indiański biegacz (The Indian Runner) 1987 – Czarna wdowa (Black Widow) 1986 – Blue Velvet 1983 – Weekend Ostermana (The Osterman Weekend) 1983 – Rumble Fish 1979 – Czas Apokalipsy (Apocalypse Now) 1977 – Amerykański przyjaciel (Der Amerikanische Freund) 1969 – Prawdziwe męstwo (True Grit) 1969 – Swobodny jeździec (Easy Rider, reż) 1967 – Nieugięty Luke (Cool Hand Luke) 1965 – Synowie Katie Elder (The Sons of Katie Elder) 1956 – Olbrzym (The Giant) 1956 – Pojedynek w Corralu O.K. (Gunfight at O.K. Corral) 1955 – Buntownik bez powodu (Rebel Without a Cause) DAVID KEMPER (Zdjęcia) 2005 – Głęboko w gardle (Inside Deep Throat) 1999 – 2003 – Ucieczka w kosmos (Farscape) TEODORO MANIACI (Zdjęcia) 2005 – Głęboko w gardle (Inside Deep Throat) 2003 – Party Monster 2002 – Searching for Paradise 2002 – Monica in Black and White 2001 - Znajomek (The Business of Strangers) 2000 – Dziennik podrywacza (The Tao of Steve) 2000 – Oportuniści (The Opportunists) 1998 – Claire Dolan 1994 – Clean, Shaven WILIAM GRAYBURN (Montaż) 2005 – Głęboko w gardle (Inside Deep Throat) 2001 - The Secret Rulers of The World 2000 – 101 Rent Boys 1999 – Fashionably L.A. 1996 – Busted JEREMY SIMMONS (Montaż) 2005 – Głęboko w gardle (Inside Deep Throat) 2003 - School’s Out: The Life of a Gay High School in Texas 2003 – Party Monster 2002 – Uncut: The True Story of Hair 2002 – Monica in Black and White 2001 – Out of the Closet, Off the Screen: The Life of William Haines 2000 – American Beauty: Look Closer 2000 – Into Pitch Black 1998 – Unsung Cowboy DAVID BENJAMIN STEINBERG (Muzyka) z wykształcenia dziennikarz, zaczynał karierę jako muzyk sesyjny w Los Angeles, aby potem zostać cenionym technikiem dźwięku. Współpracując z Baileyem i Barbato przy projektach dla kanałów HBO, Trio i Bravo, pełnił również funkcje kompozytora i opiekuna muzycznego. Ich ostatnim wspólnym dziełem był 3-godzinny serial „Aircrash” dla Channel 4. Jego motto brzmi „Pisanie muzyki to kolejna forma opowiadania historii”. BILL COLEMAN (Opieka muzyczna) Realizował nagrania takich sław jak Lenny Kravitz, Brandy, Scissor Sisters, The Pretenders, Jody Watley, Sinead O’Connor, Bette Midler, Apollo 440, Neneh Cherry, David Burne i Crystal Waters. Zajmował się produkcją scieżek dźwiękowych takich filmów jak „Formuła” („Formula 51”), „Koszmar minionego lata” („I Know What You Did Last Summer”) i „American Psycho” KIM ROTH (Producent wykonawczy) 2005 – Głęboko w gardle (GŁĘBOKO W GARDLE) 2002 – Tajniak (Undercover Brother) 2002 – Bezsenność (Insomnia) 2000 – Złoto pustyni (Three Kings) 1989 – Stowarzyszenie umarłych poetów (Dead Poets Society) MONA CARD (Współproducent) 2005 – Głęboko w gardle (GŁĘBOKO W GARDLE) 2002 – Monica in Black and White
Pobierz aplikację Filmwebu!
Odkryj świat filmu w zasięgu Twojej ręki! Oglądaj, oceniaj i dziel się swoimi ulubionymi produkcjami z przyjaciółmi.